نفتی ها /فائزه پناهی؛ در شرایطی که رقبا در حال بازتعریف استراتژی‌های صادراتی خود هستند، ایران هنوز درگیر تکرار الگوهای سنتی در عرضه و بازاریابی قیر است. به‌رغم ظرفیت‌های فنی و سابقه صادراتی، جای خالی یک سیاست صادراتی مدرن و مبتنی بر هوش تجاری در این صنعت محسوس است، هنوز برخی از صادرکنندگان ایرانی درگیر رویه‌های دستی و روابط غیرفرایندی هستند و این یعنی فرصت‌هایی که عملاً به نفع رقبای منطقه‌ای تمام می‌شود.
و حالا که بعد از چند هفته التهاب، بازار قیر ایران به‌تدریج در حال بازگشت به مسیر پیش‌بینی‌پذیرتری است، این پرسش مطرح می‌شود که آیا این روند، پایدار خواهد بود یا صرفاً یک واکنش مقطعی به شرایط شکننده منطقه‌ای است؟
هر چند در نگاه اول، ثبات نسبی در بازارهای شرق آسیا، افزایش تقاضای فصلی در اروپا و کاهش مازاد عرضه در چین، همه از عواملی هستند که به نفع صادرات قیر ایران عمل کرده‌اند. اما واقعیت این است که اکوسیستم صادراتی ایران هنوز آسیب‌پذیر است؛ چه از منظر زیرساخت‌های لجستیکی و چه به‌خاطر ریسک‌های سیاسی و اقتصادی فرامرزی.
از سوی دیگر، بازار داخلی قیر نیز بی‌نصیب از نوسانات جهانی نیست. با آغاز فصل بارندگی و کاهش پروژه‌های راه‌سازی، تقاضا افت کرده و بسیاری از پالایشگاه‌ها ناچار به تعدیل نرخ‌ها شده‌اند و این افت تقاضا می‌تواند زنجیره تأمین را دچار اخلال کند؛ مگر آنکه صادرات به اندازه کافی رونق بگیرد تا بخشی از فشار داخلی تخلیه شود.
واقعیت این است که بازگشت قیر ایران به بازار جهانی بیشتر شبیه به یک احیای محتاطانه است تا بازگشتی قدرتمند. صادرات اگرچه از شوک‌های اولیه عبور کرده، اما همچنان بر لبه تیغ حرکت می‌کند. در نبود سیاست‌های پایدار صادراتی، ابزارهای هوشمند رصد بازار، و عزم جدی برای نوسازی سازوکارهای فروش، این "احیا" می‌تواند به‌راحتی دوباره وارد فاز رکود شود.
در نهایت، آنچه اکنون دیده می‌شود، آغاز یک فرصت است. اما اینکه این فرصت به پایداری منجر شود یا یک بار دیگر قربانی تصمیمات کوتاه‌مدت و سیاسی شود، بستگی دارد به عملکرد دولت، بازیگران صنعت و میزان هوشیاری آنها نسبت به تحولات جهانی.برگرفته از بخش هایی از گزارشی در infinitygalaxy
