نفتی ها /فائزه پناهی- "هیدروژن سبز" نامی که بعد از این بارها و بارها خواهید شنید؛ این ماده که از قضا فراوان‌ترین عنصر روی است زمین قرار است سوخت آینده ما باشد، هر چند با برخی موانع روبه‌رو است که در حال رفع و رجوع است و بر اساس پیش‌بینی آژانس بین‌المللی انرژی، تولید هیدروژن در سطح جهانی که با استفاده از سوخت‌های فسیلی و انرژی‌های تجدیدپذیر صورت خواهد گرفت، تا سال ۲۰۳۰ به ۳۰ میلیون تن در سال خواهد رسید
برخی از کشورها معتقد بودند هیدروژن سبز ستاره بی‌نظیر انقلاب انرژی خواهد بود. به عنوان مثال، در ژاپن، هیدروژن سبز به عنوان منبع انرژی، سال‌ها از حمایت دولتی قابل توجهی برخوردار بوده حتی در شرایطی که بسیاری از مخالفان استفاده از هیدروژن معتقدند سوزاندن این ماده نیز، به تولید و انتشار کربن منجر می‌شود، اما نکته مهم اینجاست که اکنون و برای نخستین بار بسیاری از کشورهای جهان تصمیم گرفته‌اند موضع یکسانی در قبال هیدروژن به عنوان یک سوخت داشته باشند و این وضعیت را تغییر دهند.
حالا در این دو سال اخیر و با تغییر سیاست انرژی، به علت بحران انرژی و حمله روسیه به اوکراین و تبدیل شدن امنیت انرژیبه یکی از اولویت‌های مهم سیاست خارجی بسیاری از کشورها به منظور تنوع بخشی به منابع ارزی و در کل اقتصاد خود، سرمایه‌گذاری در بخش انرژی‌های تجدیدپذیر، به ویژه «هیدروژن سبز» را افزایش داده اند که در این میان نام کشورهای عربی منطقه ه مبه چشم می‌خورد.
در واقع کشورهای عرب منطقه برای تنوع بخشی به اقتصاد و حرکت در مسیر کربن زدایی، نگاه ویژه‌ای به صنعت هیدروژن داشته‌اند. اگر اهداف هیدروژن کشورهای عرب منطقه مطابق برنامه پیش برود، در آینده این منطقه می تواند به یک پایگاه مرکزی تولید و تجارت هیدروژن نیز تبدیل خواهد شد.
ارسال نظرات