نفتی ها /پس از فوریه ۲۰۲۲ و شروع بحران اوکراین ، به نظر می رسد جهان مسیر جدیدی را در پیش گرفته است . جریان اقتصاد و مشخصا انرژی ، پس از این تاریخ سمت و سویی جدید گرفت و متعاقبا روابط بین کشورها و تعاملات اقتصادی نیز به عصری جدید پا گذاشت.
اروپا با شروع بحران در روابطش با روسیه ، واردات انرژی و گاز را به حداقل رساند و روسیه باید برای سالانه ۱۵۰ تا ۱۶۰ میلیارد متر مکعب گاز طبیعی بازاری مناسب می یافت. گرچه در ابتدای این نبرد انرژی هر یک از دو طرف ، دیگیری را بازنده نهایی اعلام میکردند اما اکنون و پس از گذشت دو سال ، با تغییر کامل مسیر جریان انرژی هم اروپا توانست تقاضای خود را به حداقل رسانده و تامینن کننده جدیدی برای خود بیاید و هم روسیه با تغییر مسیر گاز خود به سمت چین و اسیای میانه به نوعی " امنیت تقاضا " را برای خود تضمین کرد.
در خصوص تامینن کنندگان گاز اروپا و راهبرد کشورهای این قاره برای کاهش تقاضای خود میتوان دلایل بسیاری را برشمرد که در جای خود به ان خواهم پرداخت. اما انچه که برای ایران مهم به نظر میرسد ، تغییر مسیر انرژی روسیه به سمت چین ، از طریق اسیای میانه است.واضح است که این منطقه زیر ساخت لازم برای این انتقال را نداشته و همانطور که مدیران ارشد گازپروم هم بارها اعلام کردند ، باید زیر ساختهای جدید در این منطقه ایجاد شود تا از این طریق انتقال انرژی مورد نیاز چین از سوی روسیه صورت پذید.
از این رو می توان چشم انداز سرماسه گذاری و رونق اقتصادی اسیاس میانه و کشورهای ان را پیش بینی کرد. اتفاقی که می تواند برای ایران هم قابل توجه بوده و با مشلرکت اقتصادی به ویژه از طریق بخش خصوصی اتفاع لازم صورت پذیرد. از این رو ضروری به نظر می رسد تا دولت با همفکریسرمایه گذاران و فعالان بخش خصوصی این مسر را هموار کند . انچه که می تواند امتیاز ایران به گرفتن منظور قرار گرفتن در زمره فعالان این حوزه باشد ، عضویت کشورمان در پیمان شانگهای بوده که ابزاری سیاسی- اقتصادی کاملا تاثیر گذار می باشد. از این رو با توجه به تعجیل چین و روسیه در انجام این رویداد مهم ، از هم اکنون باید راهبردهای خود را طراحی کنیم.