نفتی ها /یک نقطه مشترک دولت‌های گذشته این بوده که در سال پایانی کار خود اصرار و شتاب بی سابقه‌ای در افتتاح‌های متعدد نشان می‌دادند. دولت دوازدهم اما به دلیل شیوع کرونا با یک بدشانسی بزرگ و پیش بینی نشده مواجه شد که اگرچه می‌توانست زمان وقوعش را برآورد و تا حدود زیادی کنترل کند ولی در مورد زمان پایانش نمی‌تواند خیلی پیش بینی قابل اعتمادی داشته باشد. به همین دلیل ظاهرا این دولت به جای انتظار برای پایان کرونا و برگزاری مراسم افتتاح راهکار دیگری را در نظر گرفته و آن عرضه سهام شرکت‌ها است.
اما سوال قابل تامل این است که دولت دوازدهم به چه دلیل و برای انجام چه برنامه‌ای اینگونه شتابزده در پی عرضه سهام شرکت‌ها و جمع آوری نقدینگی‌های کلان است؟ بازار بورس و سهام طی دو ماه گذشته با افزایش‌های حبابی رقمی بیش از پانصد هزار میلیارد تومان افزایش را نشان می‌دهند. عرضه سهام شرکت‌هایی مثل پتروشیمی تندگویان و در آخرین مورد عرضه بخشی از سهام هلدینگ شستا تماما بیانگر عجله و تعجیل دولت برای جمع آوری سرمایه‌های سرگردان موجود نزد مردم یا بخش‌های خصوصی است. اما به راستی آیا هدف وزرا و مشاوران اقتصادی دولت از عرضه این حجم کلان سهام شرکت‌ها در شرایط فعلی چرخیدن چرخ اقتصاد کشور است؟
شرایط ناشی از شیوع کرونا بسیاری از صنایع را با تعطیلی و خطر ورشکستگی مواجه کرده و دولت هنوز راهکاری برای نجات آنها ارائه نکرده است. خطر بیکاری خیل عظیمی از کارکنان پیمانی و قرارداد موقت را تهدید می کند و وام یک میلیون تومانی دولت چاره درد مردم نخواهد بود. اینکه با جمع آوری نقدینگی حاصل از عرضه سهام شرکت ها بخواهد تدبیری برای رونق اقتصادی و کسب و کار بکار بگیرد خیلی دور از ذهن می نماید چرا که سابقه ای از اقدام توام با تدبیر و امید در این دولت مشاهده نشده است.
فقط خدا نکند دولت بخواهد با واگذاری سهام شرکت ها با چنین شتاب و عجله ای شانه خود را از زیر بار مسئولیت حمایت از این شرکت ها خالی کرده و مسئولیت آینده مبهم ناشی از بیکاری را متوجه کارفرمایان جدید نماید که اقدامی بسیار ناجوانمردانه خواهد بود.