تنها یک بحران کوچک در یکی از پتروشیمی‌ها کافی است تا شاهد اختلافی بزرگ در میان مدیران پتروشیمی‌های یک منطقه باشیم؛ اما ماجرا چیست؟

نفتی ها /در حال حاضر خط لوله اتیلن غرب با ظرفیت بیش از ۲ میلیون تن در سال در حال فعالیت است که اگرچه این رقم تا ۳ میلیون و ۵۰۰ تن قابل افزایش است و می‌توان ظرفیت این خط را بالا برد اما هم اکنون به دلیل محدودیت موجود اگر پتروشیمی دچار بحران گردد و پتروشیمی‌های دیگر ناچار به انتقال اتیلن خود به خط اتین غرب شوند، قطعا شرکتی برنده خواهد بود که به نقطه ابتدایی خط نزدیک‌تر است و با افزایش فشار می‌تواند راه دیگری را سد کند؛ اتفاقی که احتمالا با شات دان شدن پتروشیمی مهر طی ۲ هفته گذشته در حال بوقوع پیوستن بود و یا شاید هم در بدبینانه‌ترین حالت باید گفت در حال ایجاد اختلافی بزرگ میان مدیران پتروشیمی‌هایی بود که هر کدام به دنبال منافع سهامداران خود بودند.
هر چند که شنیده می‌شود طی دو هفته گذشته پتروشیمی جم سردمدار این اتفاق بوده و به دلیل در اختیار داشتن ابتدای خط، احتمالا با فشار بیشتری اتیلن به خط تزریق می‌کرده و همین امر مشکلاتی را برای دیگر پتروشیمی‌های انتقال دهنده اتیلن ایجاد نموده اما نباید مشکل اصلی را نه در جم و نه در هیچکدام از پتروشیمی‌های دیگر جستجو کرد چراکه نبود برنامه ریزی مناسب از جنس روزهای عادی و روزهای بحرانی انتقال اتیلن در خط منجر به آن شده که هر پتروشیمی به دنبال منافع خود و سهامدارانش باشد و از هر راهی برای سود بیشتر خود دریغ نکند!
در بحران چند روز گذشته عسلویه که البته با بازگشتن پتروشیمی مهر به مدار تولید، این مشکل نیز ظاهرا مرتفع گردیده، قطعا هر یک پتروشیمی‌ها با داشتن مدیریت بالادست خود چون هلدینگ باختر،هلدینگ تاپیکو و هلدینگ خلیج فارس، به دنبال راهکاری در جهت حفظ منافع خود بوده‌اند اما دراین بین قطعا عملکرد مدیریت کنترل تولید شرکت ملی صنایع پتروشیمی کاملا زیرسوال خواهد بود. مهمتر از آن اینکه یک سوال همچنان به قوت خود باقی است که چرا پتروشیمی کاویان اجازه تزریق ۲۰۰ تن در ساعت را به این خط لوله دارد و دیگر پتروشیمی‌ها باید از ظرفیت‌هایی چون ۱۰ تن در ساعت آنهم بسیار به ندرت و در مواقع بحرانی بهره ببرند؟ آن هم در شرایطی که اگر منصفانه بنگریم پتروشیمی کاویان متعلق به هلدینگ باختر وبخش خصوصی و پتروشیمی‌های دیگر که امکان تزریق اتیلن دارند متعلق به هلدینگ‌های عام المنفعه چون پتروفرهنگ، تاپیکو،شستان و حتی هلدنیگ خلیج فارس است که ۴۰ درصد آن متعلق به سهام عدالت است.
از سویی دیگر، در شرایطی که چنین مشکلاتی در میان هلدینگ‌ها بوجود می‌آید این شرکت ملی صنایع پتروشیمی است که با نقش حاکمیتی خود می‌تواند بر مشکلات فائق آید؛ در حالیکه تغییرات در همین بخش شرکت ملی صنایع پتروشیمی خود نشانی از طوفانی دارد که اگر بگوییم این بخش از این شرکت خود نیازمند درمان است و زمانی برای درمان مباحث چنین استراتژیک ندارد، به واقعیت نزدیک‌تراست. ظاهرا اخیرا چگنی سکاندار مدیریت کنترل تولید شرکت ملی صنایع پتروشیمی شده؛ فردی که از نظر برخی از کارشناسان، به دلیل عدم تسلط بر مباحث فنی و تخصصی آینده چشمگیری از عملکردش پیش بینی نمی‌گردد.
با اینحال باید امیدوار بود که این بخش از شرکت ملی صنایع پتروشیمی با همکاری مدیریت برنامه ریزی و توسعه این شرکت به دنبال نگاشتن برنامه ای جدی برای تزریق اتین به این خط لوله باشند که این امر قطعا باید برای موارد بحرانی و غیر بحرانی به صورت مجزا لحاظ گردد.ضمن آنکه نباید این نکته را نادیده گرفت که توزیع عادلانه ظرفیت خط میان پتروشیمی‌ها یک ضرورت غیرقابل انکار است. ازاین رو توصیه می‌گردد پیش از آنکه بحرانی دیگر بین هلدینگ‌های صنعت پتروشیمی به راه بیفتد شرکت ملی صنایع پتروشیمی به فکر راهکاری در جهت تزریق و توزیع عادلانه گاز اتیلن بین تمامی ذینفعان خط باشد.

مخاطبین عزیز پایگاه خبری–تحلیلی نفتی‌ها؛ شما می‌توانید از طریق پست الکترونیک naftiha.ir@gmail.com و دایرکت پیج اینستاگرام نفتی‌ها به آدرس @NaftihaNews برای ارائه نقطه نظرات، پیشنهادها، انتقادها و سایر پیام‌های خود با ما در ارتباط باشید.