اما امروز، نه خبری از شروع عملیات اجرایی بزرگ است، نه سکو و کمپرسور نصب شده، نه حتی چارچوب مالی پروژه به سرانجام رسیده؛ و تنها دستاورد ملموس، امضای چند تفاهم‌نامه مطالعاتی برای بررسی امکان‌سنجی و انجام مطالعات ژئوفیزیک و ژئوتکنیک هاب‌های سه و شش میدان پارس جنوبی است و حالا سؤال ساده اما حیاتی اینجاست:  آن قرارداد ۱۷ میلیارد دلاری چه شد؟

در همین راستا غلامرضا دهقان ناصرآبادی، عضو کمیسیون انرژی مجلس طی  گفتگویی با اشاره به این که پارس جنوبی امروز با افت فشار جدی دست‌به‌گریبان است صراحتا گفت که تأمین اعتبار ۱۷ میلیارد دلاری تاکنون ممکن نشده، دسترسی به دانش فنی کامل وجود ندارد،تجهیزات کلیدی تحت تحریم است و حتی جذب سرمایه‌گذار هم عملاً غیرممکن شده است.

واقعیت این است که پارس جنوبی منتظر تصمیم‌گیری نمی‌ماند؛ فشار مخزن افت می‌کند، تولید کاهش می‌یابد و در طرف دیگر، مصرف کشور رو به افزایش است؛ نتیجه روشن است: تشدید ناترازی گاز، محدودیت صنایع، خاموشی‌های زمستانی و فشار مضاعف بر اقتصاد و در چنین شرایطی، عقب‌ماندن پروژه‌ای که باید سپر دفاعی گازی ایران باشد، نه یک مسئله فنی ساده، بلکه یک بحران حکمرانی انرژی است. امروز افکار عمومی و بخش تخصصی صنعت نفت حق دارند بدانند چرا پروژه‌ای با این ابعاد، پس از یک سال همچنان در سطح تفاهم‌نامه و مطالعه مانده، مسئول این تعلل چه نهادی است، منابع وعده داده‌شده چه سرنوشتی پیدا کرده و آیا برنامه‌ای واقعی برای خروج پروژه از وضعیت تعلیق وجود دارد یا نه.

اگر دولت و وزارت نفت پاسخی روشن ندهند، یک نگرانی بزرگ جدی‌تر می‌شود؛ اینکه داستان قرارداد ۱۷ میلیارد دلاری فشارافزایی پارس جنوبی، به جای آنکه روایت یک دستاورد باشد، به نمونه دیگری از شکاف میان وعده‌های بزرگ و واقعیت‌های کف میدان تبدیل شود؛ شکافی که هزینه‌اش را نه طراحان پروژه، بلکه مردم و امنیت انرژی کشور خواهند پرداخت.

 

مخاطبین عزیز پایگاه خبری–تحلیلی نفتی‌ها؛ شما می‌توانید از طریق پست الکترونیک naftiha.ir@gmail.com و دایرکت پیج اینستاگرام نفتی‌ها به آدرس @NaftihaNews برای ارائه نقطه نظرات، پیشنهادها، انتقادها و سایر پیام‌های خود با ما در ارتباط باشید.