این اینفوگرافی به‌ظاهر ساده گویای حقیقتی تلخ است؛ نفت، دیگر برای تولیدکنندگانش قدرت نمی‌آورد؛ بلکه یادآور فرصتی‌ست که داشت، اما نخواست یا نتوانست آن را تبدیل به اهرم نفوذ کند.

نفتی ها /فائزه پناهی؛ این اینفوگرافی به‌ظاهر ساده گویای حقیقتی تلخ است؛ نفت، دیگر برای تولیدکنندگانش قدرت نمی‌آورد؛ بلکه یادآور فرصتی‌ست که داشت، اما نخواست یا نتوانست آن را تبدیل به اهرم نفوذ کند. عددها می‌گویند خاورمیانه ۲۹.۶٪ از تولید نفت جهان را در اختیار دارد، اما سهم ایران فقط ۵٪ است. عربستان ۱۳٪ دارد، آمریکا ۸٪، روسیه ۱۲٪. این یعنی نفت دیگر نه در عمق زمین، که در عمق استراتژی دولت‌ها شکل می‌گیرد.

ایالات متحده با چاه‌های شیل، روسیه با بازی سیاسی، عربستان با دیپلماسی دوگانه و چین با دیپلماسی بی‌صدا، تبدیل به دارندگان واقعی نفت شده‌اند؛ نه صرفاً تولیدکنندگان آن.

اما در این میدان، سیاست نقش پمپ محرک را بازی می‌کند، کشوری که تحریم می‌کند، نفتش را گران‌تر می‌فروشد. کشوری که تحریم می‌شود، نفتش حتی خریدار ندارد.

در این میان اما ایران با بزرگ‌ترین منابع نفتی کشف‌شده در قرن گذشته، سال‌هاست به جای فروش، در حال چانه‌زنی برای عبور از دیوار تحریم است و این یعنی ما نفت داریم، اما بازار نداریم. چاه داریم، اما قدرت چانه‌زنی نه

نفت ایران امروز بیشتر یک بار است تا برگ برنده. نه به اندازه گذشته درآمد می‌آورد، نه به اندازه آینده سرمایه‌سازی می‌کند، نه می‌تواند جلوی فرسودگی زیرساخت‌ها را بگیرد. طلای سیاهی که زمانی قدرت می‌داد، حالا مدفون در بی‌تصمیمی، سیاست‌زدگی و انزوای بین‌المللی اجباری شده است.