نفتی ها /آنطور که مسوولان شرکت ملی صنایع پتروشیمی می‌گویند: " هم اکنون ۱۰۵ طرح پتروشیمی در کشور وجود دارد که از بین اینها، ۶۴ طرح بالای ۲۰ درصد پیشرفت دارند و این شرکت به دنبال مهیا کردن سازوکار تامین مالی برای آنهاست."
برهمین اساس مدیرسرمایه گذاری شرکت ملی صنایع پتروشیمی اخیرا طی مصاحبه ای جامع به تشریح جذابیت‌های سرمایه گذاری در بخش پتروشیمی ایران از سوی خارجی‌ها پرداخته و تاکید کرده شرکت‌های خارجی مذاکرات خود با این شرکت را به حالت تعلیق درآورده اند اما خداحافظی نکرده اند! پس ازاین اظهارات وی متذکرشده که در جلسات حضوری با نمایندگان این شرکت‌ها بارها تاکید کرده که باید آنها نیز به فکرراهکارهایی جهت دور زدن تحریم‌ها علیه ایران باشند و راه حل نیز فشار این شرکت‌ها به دولت‌های خود برای بازکردن ال سی و تعاملات مالی با ایران است!
اما نکته قابل تامل دراین گفت وگو جذابیت‌هایی است که این مرد پتروشیمی معتقد است برای سرمایه گذاران خارجی آنهم در شرایط تحریم ایجاد کرده اند تا باعث شود یک خارجی تمام مشکلات پیشروی با آمریکا را به جان بخرد و به قول وی با افزایش فشار بر دولتمردان خود راهی ایران و سرمایه گذاری در پروژه های نیمه کاره ایرانی شود.
براساس گفته های حسین علیمراد یکی از راهکارهای شرکت ملی صنایع پتروشیمی به منظور ایجاد جاذبه برای سرمایه‌گذاران خارجی ایجاد زیرساخت‌های لازم در مناطق مورد توافق برای سرمایه گذاری با اولویت مناطق محروم است. اما نکته قابل تامل آنکه وی در پاسخ به این سوال که منابع ایجاد زیرساخت‌ها از کجا تامین می‌شود؟ متذکرشده است: " به دنبال منابعی هستیم که بتوانیم از مشارکت مالی و سرمایه‌گذاری منابع داخلی برای ایجاد زیرساخت‌ها استفاده کنیم."
بنابراین این اظهارات حکایت از آن دارد که این شرکت هنوز برنامه اجرائی مشخصی دراین بخش ندارد و تنها این ایده در حد یک پیشنهاد باقی مانده است.
حال این سوال ایجاد می‌شود که از چه زمانی مسوولان نفتی کشور باخبربوده اند که صنعت پتروشیمی قراراست مورد تحریم قراربگیرد و آمریکا باردیگر ۱۳ آبان را برای افزایش فشارها نشانه گرفته است. پیش از زمان مذکور تقریبا حدود یکسالی همگان از افزایش تحریم‌ها ابرازنگرانی می‌کردند. بنابراین به نظر می‌رسد مسوولان این شرکت زمان لازم برای برنامه ریزی زیرساختی و تامین مالی این امر داشته اند. با اینحال هنوز هم با وجود گذشت چهارماه از اجرای تحریم‌های جدی آمریکا علیه شرکت ملی صنایع پتروشیمی ایران، به تازگی مدیرسرمایه گذاری این شرکت از گشتن به دنبال منابعی مالی برای ایجاد زیرساخت‌های لازم جهت اجرای پروژه ها در مناطق مورد سرمایه گذاری این شرکت‌ها در صورت حضور در این پروژه ها گفته است. این درحالی است که وقتی یک سرمایه گذار خارجی در وهله اول این پیشنهاد جذاب را میشنود قطعا برای حضور در پروژه ها وسوسه خواهد شد اما قطعا اگر سک سرمایه گذار متوجه شود ما هنوز برنامه مالی برای اجرای این پیشنهاد وسوسه انگیز خود آنهم در شرایط فعلی نداریم قطعا به چشم یک وسوسه جدی و قابل فشار به دولتمردان کشورش، به این پیشنهاد نگاه نخواهد کرد.
اما راهکار دوم مسوولان شرکت ملی صنایع پتروشیمی برای جذب سرمایه گذاران خارجی و ترغیب آنان برای جنگ با دولتمردانشان برای حضور در طرح های پتروشیمی ایران!
به گفته مدیرسرمایه گذاری شرکت ملی صنایع پتروشیمی قراراست پروژه‌ها را برای سرمایه‌گذاران خارجی در مناطقی تعریف کنیم که بتوانند از حداکثر تخفیف خوراک برخوردار شوند. به عنوان نمونه، اگر پروژه‌ای بازگشت سرمایه ۱۸ درصد داشته باشد، آن تخفیف خوراک به آنها نزدیک به ۲۰ درصد برگشت سرمایه می‌دهد، در صورتی که اگر سرمایه‌گذار خارجی بخواهد در خارج از ایران سرمایه‌گذاری کند حداکثر ۶ درصد برگشت سرمایه خواهد داشت. مشخص است که بازگشت سرمایه ۲۰ درصدی در یک پروژه، بسیار جذاب است.
اما پاسخ علیمراد به سوالی دیگر دراین خصوص شنیدنی است "تخفیف‌ها پلکانی است و طی مصوبه‌ای که مجلس تصویب و دولت ابلاغ کرده از صفر تا ۳۰ درصد است. حداکثر تخفیف‌ها در مناطق محروم و کمتر توسعه یافته است. اما از آنجا که تعریف مناطق توسعه نیافته سال به سال توسط سازمان مدیریت تغییر می‌کند، بنابراین نمی‌توان منطقه‌ای را به صورت اختصاصی نام برد."
دراین بین این سوال ایجاد می‌شود که اگر سرمایه گذار خارجی این گفت وگو را بخواند وقتی به جذابیت تخفیف می‌رسد قطعا لبخندی بر لبانش نقش می‌بندد اما اگر به بند بعدی برسد و بخواند که مناطق محروم و کمتر توسعه یافته مورد اشاره این مدیر سال به سال توسط سازمان مدیریت تغییر می‌کنند چگونه فکر خواهد کرد؟ آیا این اظهارات بدین معنی نیست که امکان دارد منطقه ای که امروز ۳۰ درصد تخفیف خوراک دارد سال آینده احتمالا در لیست مناطق محروم سازمان مدیریت نباشد؟ اگر چنین است پس چرا مدیر سرمایه گذاری یکی از استراتژیک ترین شرکت‌های ملی کشور باید به آن اشاره داشته باشد؟ آنهم در شرایطی که یکی از مشکلات خارجی‌ها در مذاکرات با ایرانی‌ها همواره تغییرات گسترده و لحظه ای قوانین در ایران بوده و همین امر چه در تحریم و چه در زمان تحریم نبودن ایران مورد اشاره سرمایه گذاران در جهت نگرانی‌های عمده آنان قید می‌شود.
در پایان باید به دلنگرانی کارشناسانی اشاره کرد که معتقدند صنعت پتروشیمی ایران ۱۰۵ فرزندی دارد که یتیم مانده اند و امروز نیز متاسفانه برنامه ای برای سروسامان دادن آنان وجود ندارد!
منبع:اختصاصی