نفتی ها /"لبخند" نخستین تصویری است که وقتی نام حسین کاظم پور اردبیلی به میان میآید در ذهنها متواتر میشود. لبخندی که همیشه برلبانش بود و صبر و آرامشی که با غیرمنطقی ترین سوالات و انتقادها هم نمیتوانست آن لبخند را از بین ببرد. اینها اکثر خاطراتی است که هر کس او را بشناسد و یا حداقل یکبار با او مواجه شده باشد با عنوان نامش به خاطر خواهد آورد.
چند هفته ای از خبر به کما رفتن این مرد بزرگ دیپلماسی نفت میگذشت اما باور نداشتیم که شخصیت سخت و محکم وی در برابر این کما دوامی نیاورد و از میان ما پر بکشد. اما به هرحال خبر ناخوشایند به گوش رسید و باید امروز از او به عنوان "هست" یاد نکنیم و بگوییم "بود"! یادش گرامی!
اما شاید بد نباشد به این بهانه گوشه اشاره ای به معضلی داشته باشیم که هربار با شنیدن از دست دادن چنین مردان بزرگی که از دیپلماسی ایران با تعصبی چشمگیر در مجامع بین المللی دفاع میکردند در ذهن متواتر میگردد. براین اساس در چنین مواقعی یک نگرانی بیش از گذشته قوت میگیرد و آن از دست دادن افرادی است که با عقاید قلبی و تعصبات خاص ایرانی بودنشان از حق کشور دفاع میکردند اما امروز با رفتن آنان جای خالیشان قطعا توسط هیچ کس پرشدنی نیست.
چراکه طی چند سال گذشته برای ادامه راه چنین مردانی جایگزینی تعریف نشده و حتی در کنار این مردان جوانانی را برای آموزش قرار نداده ایم که شاید کمی از تجربیات و یا حتی اخلاقیات این بزرگان به آنان انتقال گردد تا در نبودشان باشند مردانی از جنس خودشان برای اداره امور کشوری که امروز بیش از هر زمان دیگری به متعصبان وفاداری نیازمند است تا از حقش در مقابل دشمنان بین المللی دفاع کنند.
امروز در ساعاتی که غم بزرگ از دست دادن چنین بزرگانی را بر دل داریم شاید بد نباشد به این بیندیشیم که برای نگه داشت تحربیات این مردان چه کرده ایم و چه کسانی در نفت قراراست میراث دار این ثروت باشند. مدیران کارآمدی که قطعا میتوانند مدیران وفادار آینده را تربیت کنند اما در میان همهمه گریه نزدیکان، دوستان و همکاران به خاک سپرده میشوند که این قطعا سپردن یک تن به خاک نیست سپردن سالها تجربه ناب مدیریتی است که با رفتن آنان کاملا بر باد میرود. قطعا شنیدن خبر فوت یک مدیر تاریخی نفت اولین و آخرین بار نخواهد بود چنان که گوئی واژه چه قدر زود دیر میشود را از خاطر میبریم اما واقعیتی غیرقابل انکار است.بنابراین تا بیش از این دیر نشده باید فکری به حال میراثی کنیم که باید ازاین عزیزان نفت و البته کشور باقی بماند تا کمتر افسوس بخوریم که چقدر زود دیر شد! مثل امروز که باید گفت چقد زود دیر شد! یادش گرامی!